Wybieramy szkołę

Kontynuując wątek szkolny mam pytanie. Czy chodzicie na tzw "drzwi otwarte" w szkołach? No wiecie, takie spotkania, żeby poznać szkołę, do której ma iść dziecko, rozmowy z przyszłymi nauczycielami, dyrekcją? Ja chodzę, przebieram i wybieram i nie mogę wyjść z podziwu, jak mało osób to robi... Jeśli chodzi o szkołę podstawową, to dużo rodziców idzie z dziećmi, ale gimnazjum... 
  Tak sobie myślę i zastanawiam się, która sytuacja jest dla dziecka bardziej stresująca? Pójście do "podstawówki", czy gimnazjum? Moim zdaniem jest to porównywalne. Dlaczego bardziej interesuje nas szkoła podstawowa? Sprawdzamy toalety, wypytujemy się, do której pani zapisać, zbieramy opinie na temat szkoły itd, a przy wyborze gimnazjum, już tak skrupulatnie nie sprawdzamy? Wystarczy nam, że szkoła ma opinię dobrej, a raczej takiej, która ma dobre wyniki na testach. Nie pytamy o nauczycieli, nie pomagamy dzieciakom przejść do nowej szkoły, oswoić się z nią. 
  W sobotę byłam z synem na "drzwiach otwartych" w gimnazjum sportowym. Mieliśmy już upatrzoną szkołę, wprawdzie poza miastem, ale jest to niewielka szkółka, ma tylko 9 klas, a na takiej nam zależy. Stwierdziliśmy jednak, że zobaczyć jeszcze jedno gimnazjum nie zawadzi i faktycznie... 
  Już na przystanku autobusowym zaczepiła nas dziewczyna, pytając, czy nie jedziemy do jej szkoły. Poznałam ją, chodziła do szkoły moich dzieci. Opowiadała nam o swoim gimnazjum, o nauczycielach, o zajęciach sportowych, o festynach, wolontariacie, zajęciach pozalekcyjnych. Chodzi do trzeciej klasy, czyli kończy już gimnazjum. Bardzo ciekawie opowiadała i Starszemu już oczka się zaświeciły. Zaprowadziła nas do szkoły, przekazała w objęcia pani pedagog szkolnej i pobiegła na trening. Spotkałam normalne, miłe dziecko. No dobra, mogła być podstawiona ;) Pani pedagog poopowiadała nam o szkole, o swoich kompetencjach itd. Przekazała nas dalej. Każde dziecko i rodzic miało swojego opiekuna. Nauczyciele rozmawiali z nami, jak z ludźmi i nawet, starali się zapamiętać nasze twarze, bo gdy specjalnie zgubiliśmy naszą opiekunkę, bo przyczepiła się do nas obca mama z obcym dzieckiem i wybitnie grała nam na nerwach, odnalazła nas po jakimś czasie i spytała o powód wagarów :D I tak nie dane nam było plątać się samopas, bo zaraz inna pani nas złapała i zaczęła ciągać po piętrach.
   Szkoła jest taka bardziej klimatyczna. Umieszczona jest w starym budynku, po jednostce wojskowej. Specyficzne, dość wąskie korytarze, szerokie, a krótkie sale lekcyjne, czyściutkie ściany, nawet w toalecie, nieponiszczony sprzęt. Widać, że inwestowane jest w pomoce szkolne, bo stare biurka i ławki rzucały się w oczy. Za to na tych ławkach słuchawki do nauki języków, mikroskopy z kamerami podłączone do komputera i rzutnika. W klasach tablice multimedialne. Wyremontowana wielka sala gimnastyczna, aż prosiła, żeby poganiać. Sala chyba największa w naszym mieście. Świetnie wyposażona siłownia... Ach, ach :)
  Po kompleksie sportowym oprowadzał nas chłopiec, złapany przez naszą opiekunkę. Nawet nie jęknął, tylko karnie nas pooprowadzał. Gadał z Młodym jak człowiek. Pytał, do jakiej klasy chciałby iść. Pomógł mu nawet dokonać wyboru. 
  Młody zdecydował się na klasę sportową z piłką ręczną. Zapisaliśmy go, po czym dowiedzieliśmy się, że nie musimy się niczym martwić, bo dres, koszulkę, spodenki i torbę sportową dostanie od szkoły...
   Mnie też uszczęśliwili, bo okazało się, że kadra przeszkolona i nie będziemy musieli chodzić na terapię do poradni, bo to wszystko zapewnia mu szkoła. A tak w ogóle to ta szkoła tez ma tylko 9 klas, a do dziecka przemówiły mury i nauczyciele. Postanowił nawet zareklamować to gimnazjum u siebie w szkole .