Stan po stanie...

Tytułem wstępu.
Dziecię me młodsze rzekło wczoraj do mnie, że ma zapytać dziadków o wojnę. Pani od polskiego kazała. Co sobie o pani pomyślałam... Dziadków? O wojnę? Oczadziała? Delikatnie dziecięciu zasugerowałam, żeby pani oznajmił, że dziadków jego podczas wojny na świecie jeszcze nie było. W duchu popukałam się palcem w czółko, werbalnie poskarżyłam siostrze i zapomniałam o temacie.
Buahahahaha. Rano zwróciłam pani honor. Dziecię me nieobyte nie zrozumiało, że stan wojenny, to nie wojna :)
Natchnęło mnie to. Nie będę oceniać, słuszny ten stan, czy nie, bo... No właśnie. Nie wiem... Za młoda jestem? Niby w telewizji mówią, że powinnam stan wojenny pamiętać, a ja ni chu, chu. Staram się, bo skoro tak mówią, to może faktycznie? Nie wiem, rodziców powinnam winić, że nie byłam świadoma? Chyba tak, bo są tacy, dużo młodsi ode mnie, którzy pamiętają i stan wojenny i "komunę"... Uważają, że mogą nawet starszym osobom co nieco wytłumaczyć i nawrócić na właściwą ścieżkę. I nie chodzi mi teraz o to, po której stronie są, bo i po tej i po tej drugiej są fanatycy, którzy nie mając pojęcia, przeżyć i wspomnień uważają, że wiedzą lepiej. Spory co do słuszności zawsze będą, ale ja zostawiłabym to historykom może? I żeby nie było, nikomu nie odbieram prawa do dyskusji, poglądów i przekonań. Nie. Ja tylko proszę tych młodszych o trochę pokory. Chociaż coś kiedyś o tej młodości, że "chmurna" i "durna" było...