Szał

Ja tam nie wiem co jest. Jak jestem w domu, tu machnę szmatka, tu miotnę miotełką, to mam nastrój świąteczny, sielski, anielski, kocham świat, jestem życzliwa, dni przedświąteczne są cudne. Gdy idę na zakupy, rodzina się domaga jedzenia i nie obchodzi ich moja fobia, wychodzi ze mnie Potwór. Z miłą chęcią rozdawałabym razy na lewo i prawo. Panią, która wjechała we mnie wózkiem sklepowym, bo się zagapiła na półki, z miłą chęcią zadusiłabym gołymi rękami. Pan , który uderzył mnie koszyczkiem w plecy, zerwałby bejsbolem. Nawet dziecko, które nikczemnie mnie zdeptało, oberwałoby z kolanka. Ci, którzy patrzą w drzwi od "rozbioru" w Intermarche, to nawet chyba w kościele nie są tak skupieni. Mięsa nie ma, do wędlin kilometrowe kolejki, jedna pani odpycha mnie od ziemniaków, sięga mi pod ramieniem, druga kładzie mi się na plecach i nad moja głową łapie grzybki suszone... Ja się pytam ile ludzi mieszka w moim mieście? Ile oni zeżrą na te święta? Dlaczego te kolejki się nie kończą? Dlaczego moja rodzina nie może żyć na wodzie z kranu? Chociaż przez kilka dni?